Nieuw in collectie door Ive Stevenheydens #2

Eoghan Ryan (1987, Dublin, leeft en werkt tussen Amsterdam en Brussel) confronteert tot irriteert bewust met het rusteloze en barokke A SOD State (2022, 20'03"). 

Deze kunstenaar werkt met bewegend beeld, tekening, tekst en collage, alsook met installatie en performance. Voorts ontwerpt Ryan ook poppen. Zo bedacht hij voor zijn nieuwste videowerk ook een aantal letterlijk fantastische, griezelige figuren. Die voert hij hier op in een spookachtig cabaret.

Ryan poneert in A SOD State rake bedenkingen over de rol van religie in diverse maatschappijen, hoe die zich vermengt met politiek en wat de gevolgen voor de bevolking daarvan zoal (kunnen) zijn.

De aanleiding daartoe vormt het nog steeds smeulende conflict tussen Protestanten en Katholieken in Noord-Ierland. Hoewel de periode van The Troubles volgens de berichtgeving in de (massa)media ver achter ons lijkt te liggen (circa 1960 tot 1998), vinden ook post-Brexit nog steeds dagelijks akkefietjes en meer serieuze conflicten plaats.

Neem bijvoorbeeld de avonden voor en de nachten van 12 juli in Belfast. Jaarlijks lichten dan massieve vreugdevuren - bonfires die soms wel dertig meter hoog meten - in de vele Protestantse wijken van de stad op.
In de koortsige montage van A SOD State laat Ryan fragmenten hiervan voorbijflitsen. En, wel vaker, beelden Crimestoppers Anonymous die door actievoerders met molotovcocktails en dergelijke belaagd worden.

Ryan plaatst found footage van fanatieke televangelists en andere historische televisiefragmenten naast gefilmde getuigenissen. Op de geluidsband gaat dan weer een swingende lap uit The Stones' Sympathy for the Devil in repeat, alsook diverse interpretaties van een Iers volksliedje waarvan de tekst suggereert dat de duivel volgens sommigen het Britse leger zou vervoegd hebben. 

A SOD State culmineert in een vlammend pleidooi, uitgevoerd door één van Ryans groteske poppen, bovendien verstoken achter een macaber varkensmasker. Gelooft u eigenlijk (nog) wel in God? Of toch eerder in de Duivel?

Kent Chan (1984, Singapore, leeft en woont in Amsterdam) levert met Heat Waves (2022, 21'20") een sprankelende audiovisuele collage af.

Daarvoor plukte hij intensief beeldmateriaal van kanalen waaronder YouTube, TikTok, Google Earth, NDTV en  CNN; alsook materiaal van driedimensionale architecturale ontwerpprogramma's. 

Met veel schwung en met een gulle ironische knipoog brengt hij een globale, zich aan trends onttrekkende mashup. Materiaal afkomstig uit de vier windstreken kruist zich met beelden uit verleden en heden. Alsook met speculaties over de toekomst. 

Covers en tekeningen uit futuristische strips uit de jaren 1950 en 1960 laat Chan clashen met de wensdromen van ruimtevaarders die als eersten een voet willen zetten op Venus.

Dat dit soort van aspiraties al eeuwen in de mensheid is ingebakken, toont hij aan de hand van historische referenties. Zo komen ontdekkingsreizigers aan bod onder wie Columbus, Vasco da Gama, Captain James Cook of Admiral Zheng He. 

Deze kunstenaar, curator en filmmaker gaat met Heat Waves onder meer in op de hang naar exotisme van de westerse wereld. Hij peilt ook naar het meer recente verlangen om de ruimte (verder) te koloniseren. Bovenal schetst zijn op poppy R&B, trap en loungy muzak gestoelde werk een somber portret van de klimaatdreiging wereldwijd en van onze relatie met het landschap en het milieu tout court.

De grote kracht van Heat Waves puurt Chan precies uit de nevenschikking van zijn materiaal - zowel vormelijk als inhoudelijk. Zo weet hij door middel van het gebruik van splitscreen en beeld-in-beeld technieken referenties uit verschillende tijden en verwijzingen naar diverse culturen naast én over elkaar te plaatsen. 

Welke toekomst wacht deze jongeren die vrolijk lachend op hun quads en moto's door het beeld scheuren, terwijl overstromingen en orkanen hele gebieden op aarde wegvagen?